Sessiz Çýðlýklar

Yalnýzlýk en çok kimi yorar düþündünüz mü hiç? Kimi kemiklerine kadar sýzlatýr, kimi gece uykusundan uyandýrýr ? Ya da kimi karanlýktan korkar, kapýyý defalarca kitler hale getirir? Bence yaþlýlarý. Ömrünü poþet poþet ilaç torbalarýna baðlamýþ, yemek yemeyi sadece ilaç içmeden önce yerine getirilmesi gereken bir görev varsayan  yaþlýlarýmýzý.  Anneannemi ziyaret ettim birkaç gün önce, gözlerinin altýndaki torbalar her gün aðladýðýný sessiz çýðlýklarýyla haykýrýyordu gözlerimin içine baka baka. Ben onun kýrýþmýþ ellerini öpmeye, o benim yanaklarýmý sevmeye doyamadý. Biliyorum çok özlemiþti, çok yalnýz kalmýþtý kalabalýk Dünya’nýn mateminde. Sitem etmese de masadaki yarým kalmýþ suyu içimdeki yangýna þahit oluyordu o anlarda. Yalnýz deðilim komþularým geliyor kýzým dese de, yerini dahi hatýrlamadýðý çaydanlýðý kadar, hatta dolabýndaki tarihi geçmek üzere olan süt kadar yalnýzdý. Öyle zayýflamýþ ve öyle çökmüþtü ki ben her elimi uzattýðýmda gözyaþlarýmda boðuluyordum. O ise sýrf mutlu görünmek adýna kaybolmuþ gülüþlerine sýðýnýyordu tenha mutfaðýnda. Gündüzüm onu öyle görünce gecenin karanlýðýndan farksýz olmuþken; içimde olduðu gibi gökte de batýyordu artýk Güneþ. Halsizlikten kendini, yaylarý hiçte konforlu olmayan yataðýna zor atmýþtý . Odayý birden turuncuya boyayan Güneþ, saçlarýna düþen aklarý az da olsa silmiþti bir süreliðine. Sevindim hatta oldukça yakýþmýþtý bu renk ona. Ama gece oldu, ama oda da týpký yüreði gibi karanlýða teslim oldu. Yanýna uzanýp ellerini tuttum, uyuyordu derin derin ama sýkýyordu ellerimi hiç gitmemi istemiyor gibiydi. Uyuyordu derin derin ama kurumuþ gözyaþlarý içimi yakýyordu. Kokusu mu ? O hep aynýydý mis gibiydi anne gibiydi annemin kokusu gibiydi. Sonra gökyüzünü seyretmeye baþladým anneannemden uzaklaþýp, Ay yalnýz deðildi , yýldýzlar yalnýz deðildi. Benden habersiz akan gözyaþlarým bile yalnýz deðildi. Birbiri ardýna sýralanmýþ uzaklarda bir yerlerde buluþuyorlardý .Ama o yalnýzdý belki de hayatýnýn son günlerinde sokaktan her gün geçen simitçi çocuktan baþka kimseyi tanýmýyordu bile. Þükrettim saatlerce o gece. Derdim olduðuna üzülürdüm ya derdimi paylaþacaðým bir ailem olduðuna, dostlarým olduðuna þükrettim. Makine makine bulaþýk çýkmasýna sinirlenirdim ya, evde bulaþýk çýkaran kalabalýk bir ailem olduðuna þükrettim. Çoðu zaman gürültüden þikayetlenirdim ya sessizliðin sesinden ürperince gürültünün gürültüsüne sevdalandým ben bu gece. Olur da  birgün deðersiz ve kimsesiz hissederseniz kendinizi , gidip sarýlýn yaþlý dedenize veya anneannenize. O zaman öðreniyorsunuz yalnýzlýðýn nasýl bir sýzý býraktýðýný yüreðinize…           

---